Je bericht overbrengen is alleen gebeurd als de andere ook geluisterd heeft. Met andere woorden als iemand praat en de ander hoort toe en luistert oprecht. Het voeren van een monoloog betekent dus nog geen dialoog.
Afgelopen week heb ik weer gemerkt dat zenden vaak gezien wordt als het voeren van een gesprek. In een sessie met medewerkers was de leidinggevende aan het woord. Niemand die ook maar één vraag stelde of op een andere wijze liet weten wat hij of zij er van vond. Klap op de vuurpijl was de assistent leidinggevende die het zelfde verhaal maar dan in eigen woorden nogmaals deed.
En dan vraag je aan de leidinggevende wat hij er van vond? “Een echt goed gesprek”, was de repliek. Op de vraag wat de medewerkers er van vonden kwam het antwoord: “ze vinden het echt top, ze gaan ervoor”. Ik kon het niet laten om te vragen wat de medewerkers dan gezegd hadden of deden waar dat uit bleek. Die vraag werd beantwoord met: “dat kun je toch zien”.
Nee dus, een dialoog is een interactie. Een monoloog een enkele actie. Daarnaast doet de leidinggevende in dit voorbeeld aan aannames. Immers hij denkt iets te zien, echter onderbouwt dit niet met feiten. Tijd dus om te zorgen dat monologen veranderen naar dialogen. Een dialoog is daarin een interactie. Vraag je dus af:
- Wat ben ik te weten gekomen van de andere?
- Wat heb ik feitelijk gezien en gehoord?
- Welke aanpassing is er gedaan in mijn mening?
Immers een goede dialoog zorgt er ook voor dat je zelf ook het referentiekader weet aan te passen. Tijd voor een dialoog?