Thuis door de kamer loopt een klein duracel konijn. Vol energie en zo vol van leren. Een genot om dat te zien. Als je valt geef je een brul, staat op en doet daarna het gewoon nog een keer om te zien of het nog harder kan. Elk experiment geeft nieuwe inzichten en zorgt voor meer beeld over het “goede”. Ik kan echt genieten van dat onbevangen leergedrag. En eerlijk gezegd vraag ik mezelf af en toe af waar ik het zelf verstopt heb. Want hoe voorzichtig ben je? Wanneer ga je eens echt lekker op je “plaat”? Zonder vallen geen opstaan. Zoals zonder spierpijn niet genoeg getraind. Tijd om te experimenteren. En goed op te letten als mensen dat niet doen.
Kijkend naar organisaties en met name naar één eigenaar van een bepaalde onderneming zie ik een heel mooi contrast. Het kleinkind komt binnen en daar mag geen fout woord over gezegd worden, laat staan dat het kind beperkingen opgelegd worden. En terecht laat maar onbevangen leren (en vallen en opstaan).
Tegenovergesteld daaraan is het vrij laten van de organisatie. Het lijkt wel alsof als je mensen een salaris geeft je dan dus het recht van leren en lol hieromtrent afpakt. Nee, ik begrijp daar niets van. Althans niet meer hoor. Want denk dat ik meerdere keren zelf in die valkuil ben gestapt. Een echte (voetbal)filosoof zegt immers “je gaat het pas zien als je het doorhebt”. Nou ik zie het wel (denk ik).
Terug naar de ondernemer in het voorbeeld. Ook als een nieuwe medewerker met veel enthousiasme een nieuwe aanpak voorstelt dan wordt dit volledig getorpedeerd. Die medewerker zie ik al afscheid nemen. Immers mogen leren is een vorm van waarderen. En zijn we niet het meest op zoek naar waardering.
Dus het duracel konijn thuis geeft mij inzicht en ik zorg voor aangepast gedrag. Nu nog die ondernemer dat gedrag laten inzien. En tonen dat als je de organisatie lerende medewerkers gunt en de dialoog voert dat je een zelfstandig denkende organisatie krijgt. Een mooie uitdaging….