Al lezende in de krant kwam ik een interessant gegeven tegen. Jonge mensen in een nieuwe functie die alles compleet uitwerken en dan aan de “baas” voorleggen. Dan krijg je het principe van de schoolmeester met de rode pen. Verder de verwachting waar deze jong professional twee weken aan heeft gewerkt, dat je dit even in een half uur doorneemt. Als dat dan langer duurt is de teleurstelling nog groter. Dat lezende in de kolom van Sheila Struyck (FD, dinsdag 24 februari) kwam ik toe aan LeKgotla.
De African tribal leadership verwoord de basis van samenwerken in teams. De zogenoemde tribes als primitieve omgevingen, niets is minder waar. Door onderwerpen met elkaar te bespreken in de Kgotla, de gemeenschappelijk vergaderlocatie, wordt binnen de stam een mening gevormd. Een mening die in landen als Botswana en Zuid Afrika deel uitmaakt van de informatie en mening die gebruikt wordt om het land te leiden. De individuele mening in groepen telt. Je doet het samen.
Dan een beeld van vandaag. Inderdaad is het namelijk zo dat een ieder elke dag weer voor de eigen individuele doelen en kansen gaat. Was het niet makkelijker geweest om zaken samen te doen? We noemen dat even “ervoor gaan zitten”. En dan hebben we het idee dat dan het geheel bij elkaar komt. Een paar momenten en diverse invalshoeken innemen is dat niet beter? Zorgen dat een ieder een mening neer kan zetten en direct draagkracht neerlegen. Immers als later een plan komt en je ziet iets van jezelf terug ben je sneller geneigd dat te aanvaarden. Natuurlijk is dat beter. Toch vallen we daar elke dag weer in, lekker efficient namelijk om het zelf “even” te regelen.
Uit deze twee ervaringen blijkt eens en te meer dat “wie kan delen ook kan vermenigvuldigen”. De draagkracht door het gezamenlijk door te nemen zorgt voor een situatie waarin we samen sterk staan. Dus draagkracht is samen sterk.