Jonge mensen die een ontwikkeling doormaken vragen mij wel eens wie is jouw coach? Goede vraag. Want allereerst, dat schreef ik al in de blog “Een goede coach heeft grijze haren”, bestaan er maar weinig echte coaches. Mensen die vragen stellen en dat op een dusdanige manier doen dat de persoon die coaching ontvangt van zijn of haar eigen antwoorden beter wordt. Mentoren en ervaringsdeskundige daarentegen heb ik wel heel veel. Mensen waar ik iets van mag leren. En natuurlijk boeken, lezingen en trainingen. Want onderhoud is behoud…..je kunt best succesvol zijn, echter de wereld om je heen verandert met de minuut. Dus onderhoud, dat is vaak onderhoudend, je zelf goed.
Tja dan heb je nog niet veel zul je zeggen. Wat moet je daarmee als jong mens? Nu de lessen die ik zou kunnen delen gaan over zelfreflectie. Waar sta je en wat kun je nog leren? Of waar liggen je uitdagingsgebieden en talenten, zeker als leider en manager. De basis daarbij is voor mij altijd de driehoek van proces, gevoel en resultaat. Zonder die drie pijlers is een organisatie en dus de leider, want zonder mensen geen organisatie, niets. De mens staat daarin centraal. Visueel ziet dat er als volgt uit.
Het geeft weer dat je jezelf centraal stelt en alle aspecten van een organisatie benadrukt. Niet als ego centraal stellen natuurlijk maar in je eigen reflectie. De resultaat, financiële kant en cijfers, maar ook de proces, planning van je (hunam)resources en operationele gang en natuurlijk de gevoelskant vaak gekoppeld aan de relaties die je bouwt in de sales. Het is onlosmakelijk met elkaar verbonden. Heb je geen aandacht voor de mensen dan maak je geen resultaten, deel je de resultaten niet met de mensen weten ze niet wat ze ervoor moeten doen en hebben ze er dus geen gevoel bij. Ben je niet goed voor je relaties hoef je geen operationele zaken te regelen. Kortom waar liggen je eigen vaardigheden? Waar ligt je talent? Waar moet je je jezelf ontwikkelen?
Daarbij komen vaak ondernemers naar me toe die aangeven een timemanagement uitdaging te hebben. Ik ben daar niet van overtuigd. Ze hebben last met prioriteiten stellen. Immers als je weet wat je organisatie nodig heeft dan is dat jouw prioriteit. Hebben je mensen hulp nodig, dan stop je daar tijd in. Leuk als eigen verhaal om daar aan toe te voegen is dat eigen collegae zich verontschuldigen dat ze storen. Ik heb lang gedacht waarom dat dit echt aan mij ligt. Dat is wel zo, je moet namelijk uitleggen dat als zij niet verder kunnen jouw organisatie, waar je voor staat en gaat, niet verder groeit. Dus dat er maar één primaire taak is: de mensen die met je werken de ruimte, kennis en kunde geven.
Oei ik groei wordt dan in mijn ogen verholpen. Waarbij groei altijd pijn doet en littekens over kan laten, maar weerstand (pijn) is leerstand zou een mentor van mij zeggen en is zo waar als het er staat.